Δεν είναι παράξενο ή πρωτοφανές, να βρίσκονται ..."τυχαία" διάφορα σκυλιά στο "δικό μας" δάσος, το δάσος Αγίων - Μεσαγρού, κοντά στο καταφύγιο. Διάφοροι "πονόψυχοι" συμπολίτες μας, παρατάνε τα σκυλιά τους στο δάσος, γνωρίζοντας ότι αργά ή γρήγορα (και μάλλον μοιραία) οι δρόμοι μας θα συναντηθούν. Σε μια από τις παράξενες αυτές συναντήσεις, ο Robin βρήκε την Laoura. Παρατημένοι και οι δύο στα ίδια μέρη συναντήθηκαν σχεδόν αναπόφευκτα. Η γλυκιά και καλωσυνάτη Laoura βρήκε τον κυριαρχικό και επιθετικό Robin, ο οποίος έσερνε ένα κομμάτι από την αλυσίδα του. Όταν εντοπίστηκαν από τους ανθρώπους του καταφυγίου ήταν ήδη αχώριστοι. Η Laoura, προσέγγιζε με μεγάλη ευκολία τους ανθρώπους δείχνοντας εμπιστοσύνη σε αντίθεση με τον Robin που όχι απλά κρατούσε αποστάσεις αλλά γινόταν επιθετικός όταν κάποιος πλησίαζε την Laoura, προστατεύοντας την από αυτό που θεωρούσε ότι είναι όλοι οι άνθρωποι. Οι εικασίες για τις εμπειρίες που είχε ξεκινούσαν από το κομμάτι της αλυσίδας που έσερνε, απομεινάρι της αδιαφορίας (τουλάχιστον) αν όχι του βασανισμού του (το πιθανότερο).
Με πολύ κόπο, επιμονή και κόλπα, η Laoura κατάφερε να "ξεφύγει" από την αυστηρή προστασία του Robin και βρήκε μια θέση στο καταφύγιο όπου, ξεδίπλωσε τον καλοπροαίρετο χαρακτήρα της. Ο Robin, έμεινε μόνος του στο δάσος. Η μοναξιά, αλλά κυρίως η έλλειψη της Laoura, τον έκανε πιο τολμηρό και άρχισε να πλησιάζει το καταφύγιο. Και η πεισματική του άρνηση να εμπιστευτεί τους ανθρώπους θα τον άφηνε εκτός καταφυγίου αν δεν συνδιαζόταν με την επιθετικότητα. Ήταν όμως αδύνατον να παραμείνει εκτός αφού αποτελούσε μόνιμη απειλή για επισκέπτες και περαστικούς. Κάπως βίαια ομολογουμένως αλλά απολύτως απαραίτητα, ο Robin συνελήφθει με την χρήση λάσου και οδηγήθηκε σε ένα κλουβί. Μόνος του. Γιατί ο Robin, δεν ανεχόταν ούτε ανθρώπους, ούτε άλλους σκύλους.
Η ζωή του δεν βελτιώθηκε το επόμενο διάστημα. Ενώ η Laoura απολάμβανε την ανθρώπινη συνντροφιά και είχε ενταχθεί στην σκυλοπαρέα που αριθμεί περίπου 50 σκύλους και ζει εντός καταφυγίου αλλά εκτός κλουβιών, ο σύντροφος της παρέμενε μόνος στο κλουβί. Κάθε προσπάθεια των ανθρώπων να μειωθεί η επιθετικότητα και να βελτιωθεί η συμπεριφορά του, τουλάχιστον ως προς τους άλλους σκύλους, δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Και για την παραμικρή εργασία στο κλουβί του επιβαλλόταν η χρήση λάσου. Δύσκολο για τους ανθρώπους αλλά κυρίως στενάχωρο: ο Robin θα ζούσε και θα πέθαινε σε ένα κλουβί χωρίς καμία επαφή με άλλο ζωντανό πλάσμα, αγχωμένος και επιθετικός.
Όταν η Laura πλησίαζε το κλουβί του, ο Robin χαλάρωνε αμέσως: φιλιά πίσω από τα κάγκελα, καλέσματα, παιχνιδάκια, “παράπονα”.
- Να βάλουμε την Laoura μαζί τουλάχιστον
- Δεν είναι δίκαιο για την Laoura, μια χαρά τα πάει έξω
- Πρέπει να προσπαθήσουμε, τι θα γίνει ο Robin;
Την Laoura δεν την ένοιαξε τόσο πολύ που μπήκε στο κλουβί με τον Robin, ο Robin ενθουσιάστηκε ή μήπως να πω εκστασιάστηκε; Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα μεταμορφώθηκε σε έναν άλλο σκύλο: ηρέμησε με τους υπόλοιπους γύρω του – ανθρώπους και σκύλους- αφιερώνοντας όλη την φροντίδα και την ενέργεια του στην Laoura. Σταδιακά ήρθε και η μεταμόρφωση: ο υπερπροστατευτικός, αγχωμένος, επιθετικος Robin έγινε ένας γλυκός σκύλος, ανεκτικός με όλους διοχετεύοντας όλη του την ενέργεια στην ασχολία με την Laoura. Ήταν σπάνιες οι στιγμές που την άφηνε μόνη και λίγες οι στιγμές χωρίς να της δώσει ένα φιλί, με την Laoura να ανταποκρίνεται πάντα στις φροντίδες του. Ήταν τέτοια η επίδραση της πάνω του και τόσο μεγάλη η αλλαγή του που τελικά, η Laoura και ο Robin εντάχθηκαν ως παρέα και ζευγάρι στην μεγάλη σκυλοπαρέα χωρίς να δημιουργηθεί κανέναν πρόβλημα με σκύλους και ανθρώπους. Για ένα διάστημα όλα ήταν τέλεια στην ζωή αυτού του ζευγαριού.
Ώσπου μια μέρα ήρθε η ερώτηση: ένα ζευγάρι από την Αγγλία, θέλησε να υιοθετήσει την Laoura. Έντονος προβληματισμός. Από τη μια η Laoura θα αποκτούσε σπίτι, ζεστασιά, φροντίδα. Από την άλλη, ο Robin θα την έχανε και πάλι κι αυτή τη φορά οριστικά, χωρίς κανείς να μπορεί να προβλέψει τι επίπτωση θα είχε αυτό στην συμπεριφορά του.
Η “θυσία” της Laoura ήταν πολύ μεγάλη για να την δεχτούν στο καταφύγιο κι έτσι, η Laoura ταξίδεψε στην νέα της οικογένεια, στην δυτική άκρη της Ευρώπης. Η συμπεριφορά του Robin όπως ήταν αναμενόμενο άλλαξε αλλά δεν ξαναέγινε το επιθετικό πλάσμα που ήταν. Αναζητούσε την Laoura, η έλλειψη της ήταν φανερή στην συμπεριφορά του, διατήρησε τις σχέσης του με την υπόλοιπη σκυλοπαρέα αλλά επέλεγε συχνά να είναι μόνος του. Η Laoura είχε χαθεί και η περίπτωση να υιοθετηθεί ο παράξενος Robin ήταν μικρή.
Μια σύντομη ψηφιακή επιστολή ανέτρεψε πλήρως τις πιθανότητες με τον τρόπο που κάνει τη ζωή να μοιάζει με κινηματογραφική ταινία: ένα ζευγάρι ζήτησε να υιοθετήσει τον Robin. Ένα ζευγάρι που είχε υιοθετήσει κι άλλο σκύλο από το καταφύγιο. Ένα ζευγάρι από την Αγγλία: “Μάθαμε την ιστορία της Laoura με τον Robin και είναι αδύνατον να χωρίσουμε τέτοιο ζευγάρι. Θα θέλαμε παρακαλώ να υιοθετήσουμε και τον Robin”.
Ο Robin και η Laoura, το μαύρο ζευγάρι που το ένωσε η εγκατάλειψη στο δάσος Αγίων – Μεσαγρού στην Αίγινα, ζουν στο ίδιο σπίτι, τρέχουν παρέα σε ένα υγρό Αγγλικό δάσος και συνεχίζουν να φιλιούνται συχνά.